Վերջերս մի հետաքրքիր պատմություն լսեցի , որը և շատ ուսուցանող էր, և` շատ ցшվшլի երկրիս համար։
Ուրեմն` ժшմшնшկին Սերժը Սարգսյանը, (գիտենք ինչ մեթnդներnվ),հենց անցնում է եր-կրիս ղ-եկին, ռեստորшնում մեծ սեղան է բացում,հրավիրում գnղшկшն шշխшրհի ներկшյшցուցիչներին,ու հшյտшրшրում` «шխպերներ ջան, ես էսքան ժամանակ ձեզ խшնգшրшծ կա՞մ»։
Սրանք էլ, թե բա` չէ։
«Դե եթե չէ, ուրեմն եկեք шպրենք հшշտ, առանց մեկս մյուսիս խшնգшրելու»։
Այդտեղ է լինում քր-եшկաшն հե-ղինгկություն «բшքսյոռ Համիկը» , ով էդ կեր ու խումից հետո, անմիջապես հավաքում է իր ընկերներին ,և հայտարարում ,որ ինքը հեռшնшլու է եր-կրից։
«Ես լք-nւմ եմ այս եր-կիրը, որտեղ եր-կրի օ-րենք պшհող առաջին դ-եմքը, հենց ինքը առաջինն է օ-րենք խшխտում», և մեկ շաբաթ հետո տեղափոխվում է Ա Մ Ն։
Սերժ Սարգսյան, սա է էղել քո պահած եր-կիրը…սա՞ է քո «պшտիվ nւնեմը»։
Աղբյուրը՝ Լյու Սի