Կիսուրս շատ լավ կինա, շնորհքով, անող դնող, եփող թափող: Մեկին չի ասել աչքիդ վերևն ունք կա, բայց տեղից հելնողը էդ խեղճ կնգան նեղացնում ա, հատկապես կեսրարիս բարեկամները: Գալիս են, ուտում, խմում, գնում են, ու սկսում են կիսուրիս հետևից բամբասել: Մի քանի օր առաջ կեսրարիս ծնունդն էր, սաղ ցեղը եկել էր: Կիսուրս տեսակ-տեսակ ուտելիքներ էր սարքել, սեղանին ինչ ասես չկար: Կեսրարիս քուրը միշտ էլ նեղացրել ա կիսուրիս, բայց կիսուրս երբեք ձայն չի հանել:
Էս անգամ էլ նույն պատմությունն էր: Ինչ կերավ չհավանեց, ասումա , դու տենց էլ համով եփել չսովորեցիր, խե ղճ ախպերս ոնցա դիմանում քո ձեռը, մերս ճիշտ էր ասում, որ դու բանի պետք չես: Ես էլ չհամբերեցի, ասեցի. Բա որ համով չի, ինչի՞ ես ուտում, թոռներիդ ափսեն էլ հա լցնում ես, որ համով չի մի կերեք: Կեսրարս խո ժոռ նայեց ինձ ու ասեց. Լեզուդ քեզ քաշի: Չէ, էլ լեզուս ինձ չեմ քաշելու, ով կիսուրիս նե ղացնի, ինձնից պատասխանը կստանա: