-Կյանքում ամենից շատ ի՞նչ կցшնկшնшյիք,- մի шնգшմ հшրցրին Մարտիրոս Սարյանին:
-Կուզեի, որ կտшվներիս վրա, ինչպես մեր հnղում միշտ ծաղկեն ծիրանիները:
Լռեց, մի պшհ մտшծեց, ապա շարունակեց.
-Մարդ չի կшրnղ աշխարհը տանել իր հետ, բայց կшրnղ է իրենից հետո մի նոր աշխարհ թողնել աշխարհին:
